Chciałem pominąć, ptak małego lotu, Pominąć strefy ulewy i grzmotu, I szukać tylko cienia i pogody: Wieki dzieciństwa, domowe zagrody… Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz O tym myśleć na paryskim bruku, gdy uszy są wypełnione stukaniem, przekleństwami i kłamstwami? Pełne zamiarów powziętych w niewłaściwym czasie, spóźnionych żalów, długotrwałych kłótni? Biada nam, że uciekliśmy z kraju, gdy nastąpił trudny czas. Gdziekolwiek zrobiliśmy krok, szedł za nami lęk. W każdym sąsiedzie znajdowaliśmy wroga,…
Tag: Pan Tadeusz
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XII cz. IV
O żołnierzu, tułaczu, który borem, lasem Idzie, z biedy i z głodu przymierając czasem, Na koniec pada u nóg konika wiernego, A konik nogą grzebie mogiłę dla niego. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Jedynie Buchman nie podzielał ich radości. Pochwalał ten projekt, ale chętnie by coś w nim zmienił. Najpierw powołałby komisję, która… jednak nie było czasu na to, by uczynić zadość pomysłowi Buchmana, bo już pary zaczęły się ustawiać na dziedzińcu. Oficerzy…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XII cz. III
Cóż są wasze małżeństwa, jeśli nie łańcuchy, Które związują tylko ręce, a nie duchy? Wierzaj: są oświadczenia, nawet bez wyznania; Są obowiązki, nawet bez obowiązania! Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Sędzia przerwał kłótnię, zapowiadając przybycie trzeciej pary narzeczonych. Rejenta nikt nie poznał. Dotąd chodził w polskich strojach, ale Telimena zmusiła go pod groźbą intercyzy pozbyć się kontusza. Rejent rad nierad musiał się ubrać we francuski, który frak odebrał mu pół duszy. Szedł jakby…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XII cz. II
Jam jest Rębajło, staję na twe zawołanie Z tym moim Scyzorykiem, który nie z oprawy Ani z napisów, ale z hartu nabył sławy, Że nawet o nim jaśnie wielmożny pan wiedział. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Wtem przy drzwiach zapanował szmer. – Niech żyje Kurek na kościele! – zawołało wiele głosów. Tłum pchał się do sali na czele z Maćkiem. Sędzia zaraz do niego podszedł, zaprowadził go do stołu i posadził między przywódcami. –…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XII cz. I
A chłopiec w komży dzwoni i na ustęp prosi. Szlachta wnet szable chowa, żegna się i klęka, A ksiądz tam się obraca, gdzie jeszcze broń szczęka. Skoro przyjdzie, wnet wszystkich uciszy i zgodzi. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Na koniec otwarto na oścież drzwi sali. Wszedł Wojski z czapką na zadartej ku górze głowie. Z nikim się nie witał ani sam nie siadał przy stole. Tego dnia występował w nowej roli, marszałka…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XI cz. IV
Ale małżeństwo, Zosiu, jest rzecz wielkiej wagi! Radź się serca własnego; niczyjej powagi Tu nie słuchaj, ni stryja gróźb, ni namów cioci. […] Więzić twej woli nie chcę; będziem, Zosiu, czekać. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Jednak opowieść przerwali kucharze, pytając Wojskiego, kto ma nakrywać do stołu. Więc kuchmistrz odszedł, a starcy napili się miodu i znów spojrzeli na ogród, gdzie ułan rozmawiał z panienką. Ujął jej dłoń lewą…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XI cz. III
Wtem Zosieńka, nad ptastwem litością wzruszona, Podbiegła i nakryła rączką te rycerze; Jeszcze się w ręku bili, aż leciało pierze, Taka była zawziętość w tym maleńkim lichu. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Na ziemi przy ścianie domu siedziało dwóch starców. Na kolanach mieli dwa naczynia pełne miodu. Patrzyli na sad, gdzie stał ułan niczym słonecznik wśród maku. Ubrany w szpiczastą czapkę ze złocistą blachą i z ozdobnym kogucim piórem….
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XI cz. II
Ten Jacek nie był umarł (jak głoszono) w Rzymie, Tylko odmienił życie dawne, stan i imię, A wszystkie przeciw Bogu i Ojczyźnie winy Zgładził przez żywot święty i przez wielkie czyny. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Wschodził dzień Matki Bożej Zielnej. Była wspaniała pogoda. Czyste niebo niczym morze wisiało nad ziemią. Świeciło na nim jeszcze kilka gwiazd niczym perły na dnie oceanu. Pojawiła się też biała chmura. Zanurzyła…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga XI cz. I
Obfita we zdarzenia, nadzieją brzemienna! Ja ciebie dotąd widzę, piękna maro senna! Urodzony w niewoli, okuty w powiciu, Ja tylko jedną taką wiosnę miałem w życiu. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz Kto widział taki rok jak ten? Dla ludu to wciąż rok urodzaju, a dla żołnierzy – wojny. Nadal starzy uwielbiają o nim opowiadać. Dawno już zapowiadano jego przybycie. Serca Litwinów razem z nadejściem wiosny ogarnęło jakieś…
Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga X cz. IV
I miecz maczając w ranę, zemstę zaprzysiągnął, Pan głowę wstrząsnął, rękę ku bramie wyciągnął W stronę, gdzie stałeś, i krzyż w powietrzu naznaczył; Mówić nie mógł, lecz dał znak, że zbójcy przebaczył. Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz – Jacku – zawołał Klucznik. – Znajdujesz mądre powody, ale to nic nie zmienia i nie umniejsza twojej winy. Zdarzało się już nieraz, że ktoś zakochał się w pańskim lub królewskim dziecku i starał się je przemocą zdobyć….