Ballada o siedmiu owczych żołądkach

Przed laty stąd wyruszyłem

W daleką drogę przez las,

Bo chciałem odnaleźć dziewczynę –

Mojej historii już czas.

Jej oczy pięknie błyszczały,

Śniły mi się co noc,

Spotkać chciałem to dziewczę

Znowu usłyszeć jej głos.

Bo raz mi opowiedziała

Piękną historię tą

Siedmiu owczych żołądków,

Co one porabiają.

Pierwszy nim świt nastanie

Na posterunku już jest

I czeka na swe śniadanie

I woła: „Chodźmy jeść”.

Nim jeszcze minie poranek,

Drugi pędzi co sił,

Bo jest już drugie śniadanie,

Co będzie w brzuchu tak gnił.

Na obiad pora nastała,

Więc trzeci przybywa już.

Kebab i pizza czekają,

Frytki również są tu.

Czwarty i piąty zdążają,

Nie chcą ominąć też

Słodkich czy słonych deserów,

Jakie przyniósł im jeż.

Choć późna pora się zbliża,

Szóstka pojawia się.

Na podwieczorek już zmierza,

Niesie kanapki swe.

Ostatni, siódmy żołądek

Na kolację czeka.

Myślami swymi odpływa,

Przed głodem ucieka.

Dziewczyna opowiadała

Wędrowcom historię tą,

A potem w las uciekała

I zamieniała się w dąb.

To drzewo próbuję odnaleźć

Już ze dwanaście lat.

Sosny, lipy znajduję,

Lecz dąb odszedł gdzieś tam.

Błąkać się będę przez lata,

Może dziewczę zlituje się,

Pozwoli siebie odnaleźć

I ucałuje mnie.

Pozostałe utwory poetyckie znajdziesz tutaj.