Wolność

Biała plama wyglądała jak koń pędzący niczym wiatr. Niósł na swoim grzbiecie młodą kobietę. Tak jak inni miała na sobie ciemną zbroję zakrywającą całe jej ciało. Spod hełmu przyozdobionego białymi piórami jakby skrzydłami wyłaniał się czarny warkocz, z którego wymknęło się kilka niesfornych kosmyków. Spływał po lewym ramieniu kobiety niczym górski strumień. Przy pasie miała miecz z wyrzeźbionym na rękojeści symbolem przypominającym klucz wiolinowy.

Obok śnieżnobiałego konia biegły inne. Najbliżej po lewej pędził gniadosz niosący młodego mężczyznę. Również on miał na sobie zbroję, a w ręce trzymał miecz mieniący się różnymi barwami – od złocistej, jak wschodzące słońce, po błękitną, jak wiosenne niebo. Za nim jechało trzech jeźdźców. Ich konie niemal zlały się w jedno. Zbroje mężczyzn były naznaczone wieloma zadrapaniami, rysami i szkarłatnymi plamami. Nad głową jednego unosiła się chmura burzowa ciemna niczym noc. Brakowało jej tylko piorunów i grzmotów. Drugi nosił na twarzy oznaki niedawno przebytej choroby. Był blady, jego oczy straciły blask. Wydawał się zmęczony. Ostatni jeździec trzymał w zaciśniętej dłoni białe ptasie pióro. Wznosił je wysoko w kierunku nieba, a jego wzrok podążał za nim. Inni jeźdźcy stanowili plamę, z której czasami wyłaniało się coś charakterystycznego — dłoń przyozdobiona sygnetem, część ubrania, wisiorek lub inny przedmiot.

Nad nimi wznosiło się ponure niebo. Wydawało się, jakby chciało zapłakać, lecz powstrzymywało łzy, przeczuwając coś, co miało się zdarzyć.

Inne obrazy znajdziesz tutaj.