Gdy bestia staje się księciem… — recenzja Dworu mgieł i furii

Dla ukochanego
oszukała śmierć.
Dla swojego świata
stanie się bronią.

Gdy klątwa zostaje zdjęta, książę odzyskuje swoją prawdziwą postać. Na powrót staje się przystojnym młodzieńcem i pragnie poślubić kobietę, która ocaliła jego oraz cały dwór. Dzwony zaczynają bić weselną pieśń, zapowiadając długie i szczęśliwe życie dwojga zakochanych…

W baśniach każda historia wydaje się usłana kwiatami. W Dworze mgieł i furii nie są to płatki delikatnych tulipanów, lecz róże z ostrymi kolcami kaleczącymi stopy narzeczonych. W poprzednim tomie zdawało się, że wszystko zakończy się na ślubnym kobiercu, że Feyra i Tamlin złożą przysięgę małżeńską i po wieki będą żyć i królować na Dworze Wiosny. Jednak historia potoczyła się nieco inaczej.

Feyra nie zaliczała się do dziewczyn, które pragnęły zostać księżniczkami, żyć w bezpiecznym zamku i uczestniczyć w życiu towarzyskim z osobami o wysokich stanowiskach. To zupełnie nie dla niej. Poza tym cienie przeszłości wciąż prześladują ją w snach. Zbrodnie, jakie popełniła, oraz wspomnienie tortur Amaranthy nie dają jej odpocząć i dręczą noc w noc, a nie ma nikogo, kto przytuliłby ją, uspokoił czy pocieszył. Nawet Tamlin – próbujący chronić swoją ukochaną – nie potrafi jej pomóc. Oboje udają, że wydarzenia sprzed miesięcy nie miały miejsca, a koszmary wcale ich nie wybudzają w środku nocy. Na dodatek pojawia się Rhysand, książę Dworu Nocy, który upomina się o zawartą z Feyrą umowę.

Tak jak poprzedni tom i ten muszę pochwalić za wspaniały styl, przez który trudno oderwać się choćby na chwilę od lektury. Książkę czyta się płynnie i lekko. Trudno tu trafić na nudny wątek, który niszczyłby przyjemność zagłębiania się w świat Feyry. Pojawią się nawiązania do Dworu cierni i róż, które nieco zmieniły mój pogląd na niektóre postacie. Okazało się, że nie wszystko było takie, jak z początku się wydawało.

Co do postaci, to w końcu poznałam, czym kierował się Rhysand, kiedy postanowił pomóc Feyrze. Wielu rzeczy można było się po nim spodziewać, ale na pewno nie tego, co było naprawdę było jego motywacją. Również Tamlin zaskoczył mnie w pierwszej chwili. Próbował zamknąć Feyry w złotej klatce, wierząc, że dzięki temu zapewni jej bezpieczeństwo. Jednakże przekonał się, że nie był to najlepszy pomysł. Pojawiają się też inni bohaterowie – część z nich już zaskarbiła sobie moją sympatię.

Podróż na Dwór Nocy była jednym z najlepszych wydarzeń w książce. Nie spodziewałam się, że mroczny książę może mieć na swoich ziemiach tak niezwykłe miasto, w którym chciałoby się zamieszkać, by spędzić w nim życie na tworzeniu, odpoczywaniu czy zabawie.

Niestety w książce znalazły się również minusy. Nie wszystkie sceny przypadły mi do gustu i chętnie nie zapoznawałam się z nimi bliżej. Przykładem mogą być wydarzenia z chatki znajdującej się wysoko w górach daleko od ludzi i fea, gdzie Feyra spędza czas jedynie ze swoim towarzyszem. Jednak nie uważam, bym straciła cokolwiek z lektury bez tych wydarzeń, które w ogóle nie musiały być opisywane.

Druga sprawa dotyczy postaci króla Hybernii. Przez całą książkę autorka kreowała go na groźnego imperatora umiejącego zmieść z powierzchni ziemi każdego swojego wroga, by na koniec ukazać go jako nieopierzonego żółtodzioba, który biernie przygląda się, zamiast działać. Mam nadzieję, że w trzecim tomie cyklu zostanie to wyjaśnione.

Sarah J. Maas w Dworze mgieł i furii stworzyła świetną kontynuację cyklu. Chociaż pojawia się tam parę zgrzytów, to i tak książka jest warta przeczytania, by zapoznać się z dalszymi losami Feyry oraz jej towarzysza.

Ale ja przecież b y ł a m piękna. Byłam silna.
Przeżyłam — i zatriumfowałam.

Dwór mgieł i furii, Sarah J. Maas

Tytuł: Dwór mgieł i furii

Autor: Sarah J. Maas

Tłumaczenie: Jakub Radzimiński

Cykl: Dwór cierni i róż (tom II)

Wydawnictwo: Uroboros

Liczba stron: 768

Język wydania: polski

Język oryginału: angielski

Gatunek: fantastyka

Recenzje pozostałych części znajdziesz tutaj.