Idealny Czytelnik

Prowadzone dłonią pióro wędruję po kartkach, zapisując czarnym tuszem kolejne słowa niesamowitej powieści. Historia ma opowiedzieć światu o bohaterze, który podjął rzucone przez los wyzwanie, chociaż na początku próbował na wszelkie sposoby je od siebie odsunąć. Wyruszy w świat, by zdobyć przyjaciół, pokonać przeszkody i otrzymać nagrodę, która czeka na niego na samym końcu ścieżki. Wrogowie będę utrudniać mu wykonanie zadania, potwory zagrodzą mu drogę, ale nie podda się, bo wie, że tylko on może podołać temu wyzwaniu. Dlatego nie zrezygnuje pomimo wysiłku, jakiego będzie to od niego wymagać. W końcu po długich miesiącach wróci do rodzinnej wioski, by opowiedzieć o tym, co przeżył.

Zmęczona wielogodzinnym pisaniem ręka przerzuca na stos ostatnią kartkę, zamyka szmaragdowe pióro i odkłada je na bok, tuż koło swojej dopiero co ukończonej powieści. Pisarz bierze głęboki wdech, po czym wrzuca całość do szuflady, przekręca klucz w zamku i chowa go do kieszeni. Do swojej książki zajrzy za miesiąc, może za dwa. Najpierw musi poleżeć, by dojrzeć niczym wino. Jednak artysta już marzy o dniu, w którym przedstawi swoje dzieło Idealnemu Czytelnikowi. Dla niego przede wszystkim stworzył tę powieść. Wybrał do tej roli — wbrew powszechnych radom i wskazówkom — swoją ukochaną żonę. Chciałby już ujrzeć uśmiech na jej twarzy, gdy dojdzie do sceny znalezienia tajemnego przejścia. Usłyszeć śmiech, gdy bohater znów się wygłupi czy popełni gafę. Zobaczyć wzruszenie, gdy postacie będą opłakiwać waleczną śmierć swojego mentora lub przyjaciela. I dostrzec u niej każdą inną emocję, gdy będzie czytać jego powieść.

Jednak zanim to nastąpi, pisarz musi cierpliwie poczekać. To tylko miesiąc, może dwa. Minie, nim się obejrzy. Potem siądzie przy biurku, na którym postawi gorącą kawę, weźmie do ręki czerwony pisak i rozpocznie swoją pierwszą, własną redakcję. Przejrzy tekst od pierwszej do ostatniej strony, zastanowi się niemalże nad każdym słowem. Wyrzuci to, co wyda mu się zbędne, a rozwinie istotne dla historii wątki. Postara się, by jego dzieło poruszyło serca czytelników, którzy po nie sięgną. Może spędzi na tym kolejny miesiąc. Kto wie? Później przepisze tekst z naniesionymi poprawkami, przejrzy jeszcze raz, po czym odłoży na bok pisak. Zabierze swój stos z biurka, by przenieść go do salonu, gdzie będzie czekać jego ukochana. Przekaże na jej ręce książkę. Niecierpliwie będzie wyczekiwał jej reakcji i opinii.

Dostrzeże, co spodoba się Idealnemu Czytelnikowi. Wysłucha każdej rady i propozycji poprawy tego, co będzie uważać za słabe. Potem w ciszy własnego gabinetu rozważy każde usłyszane słowo, zastanowi się nad nim i wprowadzi potrzebne zmiany lub pozostawi tekst takim, jaki jest, bez dodatkowych poprawek.

Zanim to wszystko się wydarzy, pisarz musi poczekać, pozwolić odetchnąć sobie i swojej powieści. Dopiero wtedy siądzie do niej ponownie, a potem ukaże żonie. Bo przecież nigdy nie zadowoli wszystkich, a jej uśmiech będzie znaczył dla niego najwięcej.

Na podstawie: Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika, Stephena Kinga.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.