Poeta

Tam, wpośród prac i trosk, i wśród zabawy,
Uciekam ja. Tam siedzę pod jodłami,
Tam leżę wśród bujnej i wonnej trawy,
Tam pędzę za wróblami, motylami.

fragm. Gdy tu mój trup, Adama Mickiewicza

— Zapraszam, zapraszam. Wszystko jest już przygotowane. Możecie siadać do stołu. — Gospodarz odsunął się na bok, wpuszczając swoich gości do środka.

— Miło cię widzieć, stryju — powiedział najmłodszy z trójki młodzieńców, strzepując z włosów śnieg. Pozostali również otrzepywali się, a pod ich nogami tworzyła się coraz większa kałuża wody.

— Nie przejmujcie się tym. — Machnął ręką stryj. — Powieście płaszcze i chodźcie do salonu. Wasza ciotka od rana już czeka na to spotkanie.

Młodzieńcy wykonali polecenie, zostawiając w przedpokoju wierzchnie ubrania i buty. Potem przeszli za swoim stryjem do salonu, gdzie wyczekiwała na nich ciotka. Kobieta zerwała się z fotela, gdy tylko ich ujrzała. Z każdym po kolei się przywitała i zaprosiła ich do stołu, na którym były ciepłe napoje, ciasta i misy ze świeżymi owocami. Od razu też rozpoczęła rozmowę, podpytując chłopców o to, co się działo u nich od ostatniej wizyty.

Najstarszy mógł pochwalić się nową pracą oraz awansem, który otrzymał przed tygodniem. Drugi opowiedział zabawne historie związane z jego klientami i wspomniał o trudnym zleceniu, jakie musiał wysłać w ciągu najbliższych dni. Najmłodszy bez słowa przysłuchiwał się opowieściom braci, aż i jego ciotka zagadnęła.

— Słyszałam, że nad czymś pracujesz — powiedziała, podając mu talerz z ciastkami.

— Tak, chciałbym wydać antologię wierszy — rzekł, po czym podziękował za domowe wypieki. — Mam już ich całkiem sporo…

— Przeczytaj swoje najnowsze dzieło — wtrącił najstarszy, sięgając po jabłko. — Wiem, że je masz przy sobie. Nie rozstajesz się z nim, odkąd je ukończyłeś.

Nie trzeba było najmłodszemu z braci dwa razy powtarzać. Wyciągnął z kieszeni złożoną kartkę i już po chwili recytował swój wiersz. W salonie roztoczyła się atmosfera niczym z bajki. Wszyscy wsłuchiwali się w melodyjny głos chłopca, który opowiadał im cudowną historię. Wydawało się, jakby sam ją przeżył.

Kiedy skończył, rodzina nic nie mówiła, będąc wciąż pod wrażeniem, jakie wywołał w nich utwór. Dopiero po prawie minucie rozpoczęły się pierwsze brawa i pochwały, na które chłopak odpowiedział radosnym, a jednocześnie skromnym uśmiechem.

Rozmowy przy stole toczyły się swoim tempem. Młodzieniec coraz rzadziej się udzielał. Głównie słuchał, pochwalił ciasto cioci, wypił herbatę, by w końcu odpłynąć myślami od spotkania z krewnymi i znaleźć się na rozległej łące sięgającej po sam horyzont.

Siedział pod młodą jodłą wśród bujnie rosnącej i pięknie pachnącej trawy. Wziął głęboki oddech, napawając się wonnością setek kwiatów — większość widział jako kolorowe plamy na trawiastym tle. Chłopak podniósł szyszkę leżącą obok niego, podrzucił ją i zręcznie złapał drugą ręką. Wzrokiem odnalazł drugą, po czym powtórzył swoją sztuczkę z dwoma owocami. Nie upuścił żadnej, więc próbował znaleźć jeszcze jedną.

Jednak zanim po nią sięgnął, w zasięgu jego wzroku pojawił się drewniany, wiejski domek, niczym z obrazów jego kuzyna. Nawet dym uchodzący z komina wyglądał, jakby został namalowany na błękitnym niebie. Gdy drzwi się otworzyły, budynek przestał mieć znaczenie. Ze środka wyszła piękna dziewczyna w białej, zwiewnej sukience sięgającej połowy łydki. Wianek leżał na niczym niezwiązanych jasnobrązowych włosach, a dłoń trzymała czerwony kwiat o rozchylonych płatkach.

Szyszki wypadły z ręki młodzieńca. Był wpatrzony w młodą kobietę kroczącą przez łąkę z wdziękiem godnym łani. Posłała mu promienny uśmiech, zatrzymawszy się kilka kroków od niego. Natychmiast poderwał się z ziemi i ukłonił się jej.

W pierwszej chwili nie wiedział, co robić, ale już w drugiej usłyszał cichą pieśń wyśpiewywaną przez ptaki i wyszumianą przez wiatr. Wyciągnął przed siebie dłoń w zapraszającym geście. Dziewczyna zachichotała, dodając do muzyki natury cudowną melodię. Zbliżyła się do młodzieńca i zgodziła się na taniec pośrodku łąki, gdzie tylko skrzydlaci śpiewacy mogli oglądać ich występ, który trwał i trwał, aż do zachodu słońca, gdy trzech braci podziękowało za gościnę, zabrało płaszcze i wróciło do swoich domów.

Na podstawie: Gdy tu mój trup, Adama Mickiewicza.

Inne opowiadania znajdziesz tutaj.