Spalmy ten most — recenzja Płonącego mostu

Bałeś się, ale nie uciekłeś.
To nie jest tchórzostwo.
To właśnie jest odwaga.
Ba, najwyższa forma odwagi.

Sytuacja w Araluenie staje się coraz bardziej napięta. Morgarath przygotowuje się, by najechać kraj i zemścić na swoim dawnym wrogu. Gilan otrzymuje od króla zadanie wyruszenia do Celtii z poselstwem, by uzyskać ich pomoc w zbliżającej się wojnie. Jednak, żeby nie urazić gospodarzy, musi zabrać ze sobą dwóch towarzyszy.

Minął już rok, odkąd Will stał się czeladnikiem Halta. Sporo się nauczył przez ten czas i z dumą może mówić o sobie jako o uczniu zwiadowcy. Zdaje się, że jego strzały zawsze docierają do celu, ale w obliczu niebezpieczeństwa dwukrotnie chybił — czym będzie zadręczał się przez wiele dni. Jedynie szybka reakcja jego nauczyciela uchroniła ich przed śmiercią z rąk bestii Morgaratha.

Taką sceną rozpoczynamy lekturę drugiego tomu Zwiadowców: Płonącego mostu, Johna Flanagana. Tak jak poprzednio jestem zachwycona stylem, w jakim autor napisał swoją książkę. Jej się nie czyta, lecz wręcz pochłania strona po stronie, rozdział po rozdziale. Dlatego ogromną zaletą jest to, że liczy trzysta stron, a nie więcej, bo zbyt łatwo stracić przy niej poczucie czasu.

Jednak już na początku odnajdujemy zbyt zauważalny spoiler w tytule lektury. Bez zaglądania do środka łatwo się domyślić, co się wydarzy w historii. Tak jak poprzedni tytuł zdradzał niewiele, tak ten mówi aż nadto, ale nie psuje to aż tak bardzo przyjemności z przeżywania przygód wraz z Willem.

W książce bardzo spodobały mi się sceny walk i ćwiczeń z Gilanem, który jako doskonały szermierz mógł przekazać wiedzę obydwóm swoim towarzyszom. Autor świetnie ukazuje to, że każda nauka, jaką odbierzemy od życia, może przydać się nam w przyszłości.

Początkowo trudno było mi się pogodzić z brakiem ulubionego Halta, ale Gilan świetne wczuł się w jego rolę. Z jednej strony pozostawał sobą, ale z drugiej potrafił upodobnić się do byłego nauczyciela, który został w swoim lennie. Młody zwiadowca wciąż zdawał się mieć wszystko pod kontrolą i wiedzieć, co było najlepsze w danej sytuacji.

Flanagan ma tendencję do zbyt szybkiego pozbywania się z akcji pobocznych bohaterów. Nie każdy musi towarzyszyć Willowi i reszcie przez wszystkie rozdziały, ale mogliby znikać trochę mniej gwałtownie. Jednak tym razem te postacie pozostały dłużej w fabule, niż miało to miejsce w Ruinach Gorlanu.

W książce znajdziemy też realizm, który objawia się tym, że autor nie ułatwia wszystkiego swoim bohaterom. Tak, stara się o to, by przeżyli, ale jednocześnie zgadza się na niebezpieczne sytuacje, z jakimi muszą sobie poradzić nie niezwykłymi umiejętnościami i magicznymi zaklęciami, ale wspólnymi siłami i za pomocą tego, czego sami się nauczyli podczas drogi czy pod skrzydłami swoich mistrzów.

Jeszcze muszę wspomnieć o urwanej akcji w ostatnim rozdziale. Pewnie dla niektórych osób byłby to pierwszy minus tej książki, ale nie dla mnie. Autor opisał historię, którą chciał opowiedzieć, a na koniec dodał rozdział mówiący, że to jeszcze nie koniec, że ma jeszcze wiele do powiedzenia, więc powinniśmy rozsiąść się wygodnie w fotelu i wsłuchać w dalszą opowieść.

Płonący most jest wspaniałą kontynuacją serii. Wciąż trzymam się zdania, że może się spodobać każdemu bez względu na wiek. Historia wiele razy rozśmieszy, wprowadzi napięcie czy wzruszenie i pewnie nauczy niejednej rzeczy, jak tego, że odwaga to nie brak strachu, lecz pokonywanie go w każdej sytuacji.

Brak wiary w siebie jest chorobą. Jeśli stracisz panowanie nad tym, wątpliwości staną się twoją rzeczywistością.

Zwiadowcy. Płonący most, John Flanagan

Tytuł: Płonący most

Autor: John Flanagan

Tłumaczenie: Stanisław Kroszczyński

Cykl: Zwiadowcy (tom II)

Wydawnictwo: Jaguar

Liczba stron: 302

Język wydania: polski

Język oryginału: angielski

Gatunek: fantastyka

Recenzje pozostałych części znajdziesz tutaj.