Książę, syn Króla Dnia

Sługa wszedł na stołek, z którego zawieszenie obrazu miało być prostym zadaniem. Jednak mężczyzna musiał stanąć na palcach, by dosięgnąć do wbitego w ścianę gwoździa. Nagimnastykował się, zanim dzieło znalazło się na swoim miejscu. Otarł krople potu, które wstąpiły na jego czoło, gdyż bał się, że upuści cenny dla jego króla obraz. Zszedł ze stołka, upewnił się, że portret wisi prosto i nie powinien spaść, po czym wyszedł z sali, by wrócić do swoich zajęć.

W pięknie zdobionej złotej ramie umieszczono płótno pokryte warstwami farb. Artysta miał proste do wykonania zadanie namalowania królewskiego syna, który wszedł niedawno w dorosłość. Praca nie miała nic, co by można jej zarzucić. Książę stał dumnie wyprostowany, ale w jego postawie można było dopatrzyć się cech młodzieńczej butności i pragnienia zabawy, które nie opuszczały go na co dzień. Miał na sobie rycerski strój specjalnie przygotowany na czas malowania. Na lnianą białą koszulę ze stójką założył ciemnooliwkową tunikę zdobioną złotymi nićmi i zapinaną pod szyją na drewniany kołeczek. Proste, ciemne spodnie przewiązane skórzanym pasem znikały w cholewach wysokich butów. Czarne włosy miał zaczesane na bok według własnego upodobania.

Strój uzupełniał mieczem należącym do jego ojca — udało mu się go ukradkiem przemycić do sali, w której odbywało się tworzenie portretu. Król niemal nigdy nie rozstawał się ze swoją bronią, ale wystarczyła krótka chwila, by dostał się w ręce jego syna. Młodzieniec opierał się na niej niemal w niedbałej pozie, ale czujne oko dostrzegało szacunek, jakim darzył miecz ojca. Nie raz widział go już w akcji, gdy władca pokonywał kolejnych wrogów. Długie ostrze nie nosiło śladu uszczerbku, bo zostało niedawno naostrzone — król dbał o swoją broń, by w każdej chwili była gotowa do obrony jego ludu. Całość wieńczyła starannie zdobiona rękojeść. Wzory wychodziły z umieszczonego w głowicy wyszlifowanego ametystu, symbolu obecnego władcy, i zdążały przez trzon aż do jelca. Książę również miał otrzymać szlachetny kamień w dniu swojej koronacji. Mógłby kazać wstawić go do głowicy, tak samo, jak jego ojciec, umieścić na łańcuchu i nosić na szyi podobnie do swojego dziadka lub w inny sposób mieć go wciąż przy sobie jako symbol otrzymanej władzy i obietnicy dbania o swój lud.

Młodzieniec spędził wiele godzin w bezruchu, gdy malarz uwieczniał jego portret na swoim płótnie. Nie wiedział wtedy, że artysta dodał coś od siebie, coś, co zdawało się przepowiednią zbliżających się dni.

W pomieszczeniu, w którym znajdował się Książę, stał na trzech nogach mały, drewniany stolik. Artysta umieścił na nim cztery palące się jasnymi płomieniami świecie. Ich światło rzucało cień na ścianę za królewskim synem. Tylko pozornie był podobny do młodzieńca. Wydawał się przestraszony i zmęczony. Kulił ramiona, a głowa opadła mu na pierś. Rozczochranych włosów nie zdobił żaden błyszczący diadem wysadzany drogimi kamieniami, lecz pospiesznie przewiązany kawałek płótna. Cień miał również inny strój. Zamiast rycerskiej tuniki nosił podartą koszulę nocną sięgająca kolan. Puste ręce bezwładnie zwisały po jego bokach. Zdawało się, jakby dopiero wstał z łóżka albo raczej został z niego wyciągnięty siłą przez kogoś, kto nie miał dobrych zamiarów względem jego kraju.

Książę i jego cień swoimi postawami przedstawiali dwa zupełnie różne, ale nie aż tak odległe światy. Dzieliło je przecież tak niewiele: zaledwie jeden rozkaz, jedna noc i jeden człowiek, który zamierzał zdobyć wszystko, na co tylko miał ochotę.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.