Książę, więzień we własnym zamku

Zniknął ostry miecz ze szlachetnym kamieniem umieszczonym w głowni. Zniknęła rycerska tunika, pas i trzewiki. Zniknął hart ducha, młodzieńcza butność i odwaga. Zniknęło niemal wszystko. Pozostał jedynie młodzieniec w jasnej, podartej koszuli, którą znaczyły brunatne, zaschnięte plamy.

Dwóch sługów zakuło go w kajdany zgodnie z poleceniem nowego władcy, po czym zostawiło go samotnego w lochach. Jeszcze niedawno słuchali kochanego przez lud Króla Dnia. Od lat pełnili u niego wierną i pokorną służbę, a on nigdy ich nie uciskał, karał tylko w ostateczności, nawet nie podnosił głosu. Wystarczyło tak niewiele, by zmienili stronę i zaczęli słuchać kogoś innego, Króla Nocy. To on napadł na zamek. To on podstępem wkradł się do królewskich pokoi, by zabić władcę i jego małżonkę. Syna oszczędził. Przynajmniej na razie.

Książę siedział w zimnej, wilgotnej celi. Tak wiele zmieniło się w ciągu ostatnich godzin. Wcześniej warunki były znośne. Król Dnia dbał nawet o swoich więźniów, którzy zostali wypuszczeni po przejęciu zamku przez Króla Nocy. Pozostawili po sobie niedojedzone resztki, do których dorwały się szczury. Gryzonie zdawały się zawsze wiedzieć, gdzie i kiedy się pojawić, by dostać darmowe jedzenie. Jednak uciekły, gdy tylko zjawiły się sługi wlokące za sobą młodzieńca. Nie przejęli się tym, że rzucili syna swojego władcy na wilgotną słomę — któryś z więźniów musiał potrącić stojący pod ścianą dzban, gdy w pośpiechu opuszczał swoje więzienie. Nie tak to wyglądało za czasów ojca chłopca. Nigdy nie doprowadził lochów do takiego stanu. Dbał o to, by nie rozpoczęła się epidemia, która pochłonęłaby nie tylko więźniów, ale też pozostałych mieszkańców zamku i okolicy.

Sam Książę też nie wyglądał najlepiej. Nie przypominał siebie z portretu, który artysta ukończył przed miesiącem. Na nim był prawdziwym następcą tronu pełnym energii do walki za swój lud. Wyglądał na rycerza gotowego podjąć każde wyzwanie, a szczególnie te pozornie niemożliwe do wykonania. Miał zostać królem podobnym do swojego ojca, dbać o kraj i walczyć z jego wrogami. Teraz był tylko pobitym chłopcem, oczekującym na wyrok, który miał niedługo zapaść. Jednak już wiedział, że nie skończy się dla niego uwolnieniem, ale długim cierpieniem zakończonym jeszcze okrutniejszą śmiercią. Król Nocy znany już był ze swej zbrodniczej natury, której zawdzięczał krwawy przydomek. Dlatego Książę nie mógł liczyć na ocalenie w chwili niesprawiedliwego sądu.

Mimo to gdzieś w ciemnych z rozpaczy zakamarkach serca pojawiła się iskierka. Na razie mała i niewiele znacząca w porównaniu z ogromem smutku przytłaczającego młodzieńca. Jednak się paliła. Nie pozwalała się zgasić, na nowo pojawiając się w mroku. Dawała Księciu nadzieję na to, że jeszcze nie wszystko stracone, że może uda mu się opuścić celę i zawalczyć o swoje, że może gdzieś na zamku pozostał przynajmniej jeden człowiek pragnący mu pomóc.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.