Książę, uciekinier z lochów

Ciemnobrązowa sierść błyszczała od perlistego potu. Czarna jak noc grzywa posklejała się już w zwarte strąki. Z pyska toczyła się piana, ale koń nie zwalniał tempa. Jeździec nie musiał go nawet przynaglać, bo wierzchowiec sam wiedział, o jaką stawkę toczy się gra. Nie wzięli w niej udział dobrowolnie. Nie, kto inny rozłożył pionki na tej szachownicy, zmuszając ich do zajęcia swoich pozycji i rozpoczęcia śmiertelnej partii. Królowa została wyeliminowana. Król również, a mimo to gra trwała nadal. Wiele pionków jeszcze pozostało do zbicia.

Jeździec, młodzieniec w poszarpanej nocnej koszuli i narzuconym na nią ciemnym płaszczu podróżnym, pędził przez las skąpany w mroku. Jedynie księżyc przeświecający przez ciężkie chmury wskazywał mu drogę wśród drzew upodabniających się do bestii. Zdawały się sięgać po młodego Księcia, chcąc zrzucić go z konia, a potem zaciągnąć w głąb lasu.

Młodzieniec starał się nie dopuścić do siebie lęków, które mogłyby odebrać mu logiczne myślenie i sprawić, że wystawiłby się wrogom na tacy. Musiał uciekać, jak najszybciej, jak najdalej od zamku i wszystkiego, co znał i kochał. W drodze przełykał gorzkie łzy porażki. Stracił wszystko: ukochanych ludzi, zwierzęta, nie miał przy sobie nawet własnej broni. Koń należał do posłańca, miecz zabrano ze zbrojowni, a krótki nóż wykradziono rycerzowi na zamku. Płaszcz otrzymał w darze od jednego ze sług, którzy pomogli mu bezpiecznie opuścić zamek. Zapamiętywał ich twarze. Nie chciał zapomnieć tych, którzy uratowali jego życie, stawiając na szalę własne.

Tak jego zdaniem powinien postąpić prawdziwy władca. Stanąć w obronie swojego ludu, nie zważając na własne życie. Jednak on uciekł, opuścił niegdyś bezpieczne mury, porzucił swoich ludzi. Obiecał, że wróci. Obiecał, że ich nie zostawi. Zamierzał pokonać swojego wroga, który śmiał zniszczyć jego świat i, zwrócić ojczyźnie wolność. Ale najpierw musiał zebrać własne wojsko, wyszkolić je, nauczyć wszystkiego, co sam wiedział o walce, a potem ruszyć w bój, w walkę o wolność.

Teraz potrzebował odpoczynku i dobrej strawy. Jednak nie miał gdzie się podziać. Najchętniej zatrzymałby się w pierwszej z mijanych po drodze chat. Wiedział, że zostałby przyjęty przez mieszkańców, ale naraziłoby to ich na niepotrzebne niebezpieczeństwo. A pragnął oszczędzić im cierpień.

Nie chciał również sprowadzać wroga do sojuszników swojego ojca. Wiedział, że pewnie stanęliby do walki, ale niespodziewany atak mógł pociągnąć za sobą zbyt wiele ofiar, których dałoby się uniknąć. Dlatego nawet nie zastanawiał się, jak do nich dotrzeć, lecz popędził konia.

Nie znał miejsca, do którego mógłby się udać, nie przyciągając tam zagrożenia. Tak bardzo pragnął, by wydarzenia poprzedniej nocy nigdy nie miały miejsca. By wróg nigdy nie zjawił się na zamku. By jego rodzice nie zginęli. I by nie musiał brać udziału w rozgrywce, w której nie chciał uczestniczyć.

Tak bardzo pragnął uciec od smutku ściskającego jego serce i wyciskającego słone łzy z oczu. Nie czuł się mężczyzną, ale zagubionym chłopcem, który nagle znalazł się sam z dala od domu i kochającej rodziny. Zdany wyłącznie na siebie w wielkim i niebezpiecznym świecie.

Jednak nie pozwalał sobie tracić nadziei. Skoro udało mu się z pomocą sług wydostać z więzienia, to z pomocą innych odzyska swój kraj. Nie wiedział, kiedy i jak, ale nie zamierzał spocząć, dopóki tego nie uczyni lub sam zginie, próbując osiągnąć ten cel.

Wciąż pędził niezmordowanie przez las. Towarzyszył mu jedynie stukot końskich kopyt o utwardzoną ziemię oraz księżyc wyglądający zza chmury, jakby niepewny, czy chce oglądać to, co ma się wydarzyć.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.