Książę, zmęczony wędrowiec

Pędził przez całą noc i część dnia, by uprzedzić pogoń, która lada moment miała za nim ruszyć. Wiedział, że Król Nocy odkryje jego ucieczkę i nie puści jej płazem, bo nie mógł pozwolić sobie na utratę tak ważnego więźnia. Ludzie mogliby odzyskać nadzieję na lepsze życie, a na to nie zamierzał pozwolić. Dlatego Książę wciąż przynaglał konia do szybszego galopu. Chciał zyskać jak największą przewagę i utrudnić wrogom pościg.

Jednak w końcu zmęczenie dało o sobie znać nie tylko młodzieńcowi. Piana pojawiła się już w pysku gniadosza, który gnał na złamanie karku. Doskonale rozumiał sytuację i chciał pomóc swojemu jeźdźcowi, dlatego dawał z siebie wszystko.

Książę zauważył poświęcenie swojego wierzchowca i sam nakazał mu zwolnić, a potem się zatrzymać. Obaj potrzebowali odpoczynku. Pogładził zroszony potem kark konia, szepcząc przy tym czułe słowa wdzięczności. Służba wybrała mu świetnego wierzchowca, który nie był jego własnym — mógłby za bardzo przyciągać wzrok postronnych. Należał do pewnego posłańca. Przybył dzień przed najazdem Króla Nocy. Gdyby przyjechał wcześniej, już dawno byłby w drodze powrotnej i nie musiałby uczestniczyć w tym, co wydarzyło się na zamku. Młodzieniec nie wiedział, czy goniec jeszcze żył, czy zginął podobnie jak część służby i żołnierzy pragnących pomścić śmierć Króla Dnia. O ich poświęceniu opowiedział mu stajenny. Powiedział również, że nie ma pojęcia, jak wróg przedostał się do zamku. Wyglądało to, jakby nagle zjawił się w komnatach królewskich — tak mówili ci, którzy przeżyli.

Nie wiedział, co o tym myśleć. Słyszał o tym, że poza granicami jego ojczyzny zdarzali się tacy, którzy posługiwali się darami Malusa. Jednak nikt dotąd nie mówił o ludziach zjawiających się znikąd. Odłożył myślenie o tym na później, bo zmęczenie ogarniało już jego umysł.

Jednak oprócz niego prawa głosu domagał się również głód. Książę zdał sobie sprawę, że od ucieczki nie miał nic w ustach. Zachowując jeszcze trzeźwe myślenie, popuścił popręg – za co gniadosz był wdzięczny – i spętał nogi konia, by ten nie uciekł nagle czymś spłoszony. Może i był mądrym zwierzęciem, ale ostrożność nie zaszkodziła. Potem dopiero przetrząsnął juki. Ludzie wierni jego rodzinie przygotowali dla niego żywność. Wystarczyło jej zaledwie na jeden posiłek, ale było to dla niego droższe niż uczty, jakie urządzał jego ojciec. Na wspomnienie rodziców poczuł łzy stające w oczach. Otarł je zmęczonym ruchem. Nie miał teraz czasu na rozpaczanie i żałobę. Nawet nie mógł ich godnie pożegnać, ale wierzył, że służba wszystkim się zajmie. Choćby mieli przy tym stracić życie.

Z chlebem w jednej dłoni i bukłakiem w drugiej, usiadł na trawie. Szeptem podziękował za skromny posiłek, który zniknął w parę chwil. Popił go wodą, po czym zakręcił manierkę i wrzucił ją do juków. Czuł wzmagające się zmęczenie, ale chciał jeszcze rozsiodłać konia. Jednak pomyślał o tym, że w każdej chwili może być zmuszony, by ruszyć w drogę, dlatego zostawił siodło tam, gdzie było i ułożył się na trawie. Ostatnią myślą poprosił, by Opiekunowie strzegli go od wroga. I zasnął.

***

Tak jak Książę sądził, o poranku dostrzeżono jego ucieczkę. Jednak nie udało się znaleźć winnych. Każdy miał swoje usprawiedliwienie. Lochy były puste, gdy wpadli tam strażnicy. Nie było śladu po tym, by ktoś pomógł Księciu uciec. Nikt też nie spostrzegł braku jednego miecza w zbrojowni ani kilku drobnych rzeczy ze spiżarni. Stajenny również gdzieś przepadł, więc nawet jego nie można było ukarać.

Król Nocy wpadł w szał i kazał przeszukiwać zamek, by dorwać winnych. Nie znaleziono takich. Dlatego wybrano losowo trzech: jednego sługę, jednego strażnika i jednego kucharza. Oskarżono ich o współudział w ucieczce, chociaż żaden z nich nie miał z tym nic wspólnego. Stracono ich na oczach pozostałych mieszkańców zamku jako ostrzeżenie, że każda pomoc Księciu będzie karana najsurowszą karą. Śmiercią.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.