Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga I cz. I

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie:

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,

Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz

Litwo,

ukochana przeze mnie Ojczyzno, za którą wylewam łzy tęsknoty. Kolejny dzień mija mi na obcej ziemi, która w niczym nie przypomina Twych zielonych łąk i sadów pełnym owocowych drzew. Dopiero z dala od Ciebie człowiek może naprawdę docenić chwile spędzone na Twoim łonie.

Brakuje mi leśnych pagórków, które wysłuchiwały moich młodzieńczych wierszy. Sięgających aż po sam horyzont łąk, które przecinała błękitna rzeka wijąca się niczym wstęga ukochanej dziewczyny. I tych pól błyszczących się od różnorakiego zboża. Gdy zamykam oczy, to wciąż widzę złotą od słońca pszenicę kołyszącą się na wietrze, żyto srebrzące się od księżyca, który już chowa się za lasem. Wciąż pamiętam te barwy: bursztyn świerzopu, biel gryki i rumianą dzięcielinę.  A obok pola ciągnęła się miedza porośnięta gruszami. Chodziłem tam, zrywałem soczyste owoce.

Jednak to tylko wspomnienia, do których mogę jedynie wracać pamięcią. Ach, nie zna straty ten, kto nie utracił tego, co umiłowało jego serce, do czego wraca wciąż jego stęskniona dusza.

Tak pragnę znów tam wrócić. Usłyszeć śpiew słowików, które tak często stawały się melodią do moich wierszy. Przejść się przez lasy, ciche i spokojne. Spotkać ludzi, którzy tam zostali, gdy ja znalazłem się daleko od Ciebie. Choćby jeszcze raz ujrzeć Panią Ostrobramską i podziękować za ocalenie, którego była przyczyną. Tą, którą wierny lud prosił o ochronę i został wysłuchany.

Znasz tę historię, jaką wiele razy Ci opowiadałem. Jak już niemal byłem w grobie, a Ona wyciągnęła swoją rękę, wyprosiła dla mnie łaskę, że nie opuściłem tego świata, że mogłem dożyć dnia, kiedy oddalę się od Ciebie. Dziękowałem Bogu za to ocalenie, a dziś tęskne zanoszę do Niego wołanie, bym mógł jeszcze raz ujrzeć Ojczyznę. I mam wiarę, że tego dnia doczekam.

Jeszcze raz moje myśli zdążają do Ciebie, muskają granice, zachwycają się pięknem. Lecz żal ściska me serce. Nie potrafię już więcej napisać jak: do widzenia.

Zawsze Cię kochający

A.M

Pozostałe części znajdziesz tutaj.