Losinis, bestia z gór

Miarowy oddech poruszał wiosenną trawą. Kołysała się w rytm snu Losinisa, który niedawno zszedł z gór, by wypocząć na łące. Chciał na moment zapomnieć o wszystkim innym, o kłótliwym bracie myślącym, że jest najlepszy w ich rodzie, o górskich panoszących się po ich terenie i niepokoju towarzyszącym mu od wielu tygodni. Czuł, że za parę dni, może nawet jutro wydarzy się coś, co zmieni całe jego życie. Z jednej strony odczuwał ekscytację na myśl o zmianach, ale z drugiej bał się nieznanego. Co mogło się czaić z dala od bezpiecznego domu? Tylko tu mógł wieść spokojne życie wśród swojej rodziny. Nieraz przecież słyszał historie o ludziach, którzy tylko czekali, by dostać go w swoje ręce. Na nic zdałyby się groźby i błagania. Zginąłby i to na pewno, gdyby tylko ich spotkał. Dlatego wolał zostać w pobliżu gór, gdzie nic mu nie zagrażało niż ryzykować własne życie, by sprawdzić kilka pogłosek.

Leniwie odwrócił się na grzbiet. Czuł się tu bezpiecznie. Wiedział, że nie musi niczego się obawiać. Był w stanie usłyszeć najlżejszy szelest — co było zasługą górskich. A w razie niebezpieczeństwa miał przecież pazury, kły i oczywiście swój wspaniały ogon. Kiedyś został porównany do ogromnego jaja, ale sam wolał o nim myśleć jako o twardej jak skała kości. Jej powierzchnia była gładka niczym kamień wygładzony przez rzekę. Zdawała się opleciona ogonem, który w tym miejscu był pokryty drobną łuską. Jednak bliżej grzbietu zastępowała ją sierść. Nie byle jaka sierść, ale piękne, złocistobrązowe włosie. Chociaż każdy w jego rodzie taką posiadał, uważał, że jego prezentuje się najświetniej. Do tego jeszcze ta jasnobrązowa grzywa oplatająca jego ogromny łeb. Był najpiękniejszym przedstawicielem swojego rodu i nawet jego brat nie mógł mu tego odebrać.

Losinis przeturlał się znów na brzuch i przeciągnął leniwie, prostując przy tym parę brązowosłonecznych skrzydeł pokrytych długimi piórami. Nie mógł się doczekać, aż je w końcu wypróbuje. Jednak musiał poczekać parę miesięcy, zanim to nastąpi, bo był jeszcze zbyt młody. Na razie jedynie przyglądał się codziennym lotom innych i z niecierpliwym wytęsknieniem oczekiwał dnia swojego pierwszego lotu. Już czuł ten wiatr w grzywie. Wzniósłby się wysoko ponad ziemię, a potem odleciał z dala od gór, by odkrywać świat i to, co ma mu do zaoferowania. W powietrzu ludzie nic nie mogliby mu zrobić, bo sami nie mieli skrzydeł. Poza tym nie chciał wierzyć, że wszędzie miałby spotkać się z nienawiścią. Gdzieś musiało istnieć miejsce, w którym mógłby zamieszkać i nie wysłuchiwać przechwałek brata.

Odsunął od siebie tę myśl. Teraz był jego czas i nie zamierzał marnować go na myślenie o czymkolwiek innym niż wypoczynek. Na tamto przyjdzie odpowiednia pora później. Może jutro, może za tydzień. Teraz wylegiwał się na miękkiej trawie i to najbardziej się dla niego liczyło.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.