Mickiewicz prozą, Pan Tadeusz, księga III cz. V

Dzwon wciąż dzwonił i echem z głębi cichych lasów

Odezwało się tysiąc krzyków i hałasów.

Odgłos to był szukania i nawoływania,

Hasło zakończonego na dziś grzybobrania.

Pan Tadeusz, Adam Mickiewicz

Dźwięk dzwonu wciąż rozbrzmiewał w lesie. Zewsząd odzywały się głosy nawoływania, a grzybobranie dobiegało końca. Tak, jak wydawało się Hrabiemu, było to wezwanie, że zbliżał się posiłek. Dzwon każdego dnia zapraszał wszystkich na obiad. Ten zwyczaj praktykowano dawniej na dworach, ale u Sędziego zachował się dotąd.

Z lasu wychodziły panny, niosąc dorodne borowiki i bukiety polnych kwiatów. Wojski oczywiście miał swojego muchomora. Jedynie Telimena wróciła z niczym.

Goście według porządku stanęli w kole. Podkomorzy zasiadł na szczycie stołu, po drodze kłaniając się starcom, kobietom i młodym. Obok stanął bernardyn, a przy nim Sędzia. Ksiądz Robak odmówił krótką modlitwę po łacinie. Podano wódkę, po czym wszyscy zasiedli do stołu, by zjeść chłodnik litewski. Nikt nie rozmawiał, mimo wezwań gospodarza. Asesor, Rejent i ich stronnicy myśleli już o walce i zakładzie, które miały się odbyć następnego dnia.

Telimena wdała się w rozmowę z Tadeuszem, ale czasami zwracała się również do Hrabiego. Zdarzało się jej nawet spojrzeć na Asesora tak jak hodowca ptaków patrzy na szczygła czy wróbla, które próbuje schwytać.

Tadeusz i Hrabia byli zadowoleni z siebie, szczęśliwi i pełni nadziei, więc też niewiele się odzywali. Hrabia wciąż spoglądał na kwiatek. A Tadeusz ukradkiem zerkał do kieszeni, żeby się upewnić, że wciąż ma tam kluczyk i kartkę, której nadal nie przeczytał.

Sędzia dolewał Podkomorzemu szampana, węgrzyna, usługiwał przy stole, ściskając przy tym kolana, ale również nie miał ochoty do rozmów. Jego myśli skupiały się wokół własnych problemów.

W milczeniu mijał posiłek, gdy nagle zjawił się niespodziewany gość, gajowy. Zaraz podbiegł do pana, by oznajmić mu wieść. Widać było po nim, że przybył w ważnej sprawie.

– Niedźwiedź, panie – rzekł, gdy odzyskał oddech.

Reszty wszyscy się domyślili. Zwierz opuścił swoje legowisko i pojawił się w puszczy. Zrozumieli, że trzeba go zaraz ścigać. Wspólna myśl pojawiła się w ich głowach. Zamierzali pojechać na polowanie.

– Na wieś! – wykrzyknął Sędzia. – Jutro o świcie zaczynamy obławę. Kto chętny, rusza z nami, a kto ruszy z oszczepem, temu daruję dwie roboty przy drogach i pięć dni pańszczyzny.

– Już osiodłać konia – nakazał Podkomorzy – i biec do mojego dworu. Przyprowadźcie dwie pijawki, moje psy myśliwskie, Sprawnika i Strapczynę.

– Wańka – Asesor po rusku krzyknął do chłopca. – Naostrz mój tasak, ten, który dostałem od księcia w prezencie. Sprawdź też, czy nie brakuje kul w pasie.

– Przygotować strzelby – wykrzyknęli wszyscy.

– Potrzebuję ołowiu – znów wołał Asesor. – W torbie mam formę do wytapiania kul.

– Księdzu plebanowi dajcie znać, żeby jutro rano odprawił mszę w leśnej kaplicy – dodał jeszcze Sędzia. – I krótką modlitwę do świętego Huberta.

Gdy wydano rozkazy, znów zapanowało milczenie. Każdy zdawał się kogoś szukać i w końcu oczy wszystkich zwróciły się na Wojskiego, który miałby stać się ich wodzem podczas polowania. Ten od razu zrozumiał, co mają na myśli.

– Jutro, wpół do piątej, przy kaplicy w lesie – rzekł – stawią się myśliwi.

Po tych słowach odszedł od stołu razem z gajowym, by omówić z nim plan i przygotować polowanie.

Reszta dnia minęła na podkuwaniu wierzchowców, karmieniu psów i czyszczeniu broni. Podczas wieczerzy prawie nikt się nie zjawił przy stole. Nawet Rejent z Asesorem zapomnieli na chwilę o dawnych sporach i razem szukali ołowiu. A pozostali, zmęczeni pracą, poszli spać wcześniej, by wstać o świcie.

Pozostałe części znajdziesz tutaj.